ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
Posted by admin
Θόδωρος Χριστόπουλος
Ο Θοδωρής (Τεο) ήταν μέλος της Ορειβατικής & Αναρριχητικής Λέσχης από το 2003. Συμμετείχε ενεργά και ήταν μέλος των Δ.Σ. της Ο.Α.Λ.Θ. για αρκετά χρονιά. Επίσης, έδινε την πλούσια δράση του και ήταν εκπαιδευτής του συλλόγου σχεδόν σε όλες τις σχόλες αναρρίχησης τα τελευταία (7) χρονιά. Συμμετείχε σε Ομοσπονδιακές εκδηλώσεις, σχόλες και αποστολές σε βουνά και ορθοπλαγιές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους τους φίλους που ανταποκρίθηκαν στις δύσκολες στιγμές μετά το ατύχημα του Θοδωρή Χριστόπουλου.
Έφυγες νωρίς….!
Θα ζεις για πάντα στην καρδιά μας αγαπημένε μας σύντροφε των βουνών.
“ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ”…”ΚΑΛΗ ΑΝΑΒΑΣΗ”!
Γιάννης Κινατίδης
Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1974. Σπούδασε ηλεκτρολόγος και ασχολήθηκε με αρκετά επαγγέλματα. Ένα από αυτά ήταν η εμπορεία ειδών ορειβασίας. Με την ορειβασία ασχολήθηκε από πολύ νωρίς. Πρώτη φορά ήρθε σε επαφή με τα βράχια σε ηλικία 3 ετών και συνέχισε με αρχικούς δάσκαλους τον Τάκη Μπουντόλα, τον Σάκη Σπανούδη, και τον πατέρα του τον Δημήτρη (Τζίμη) Κινατίδη.
Στην συνέχεια εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους αναρριχητές της Βόρειας Ελλάδας, σκαρφαλώνοντας σε όλα σχεδόν τα Ελληνικά αναρριχητικά πεδία, διαδρομές με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Παράλληλα εξελίχθηκε και σε έναν ορειβάτη υψηλού βουνού, συμμετέχοντας σε αποστολές στις Άλπεις, Δολομίτες, Περού, Ιμαλάια. Επίσης ασχολήθηκε σοβαρά και με το ορειβατικό σκι, σαν κριτής πρώτα, αλλά ετοιμαζόταν να τρέξει και σαν αθλητής από την επόμενη χρονιά.
Συμμετείχε στους αγώνες αναρρίχησης και bouldering, στις εκδηλώσεις, και στις σχολές υψηλού επιπέδου της Ε.Ο.Ο.Α. Στις εγκαταστάσεις της Ο.Α.Λ.Θ. για μεγάλο χρονικό διάστημα καθοδηγούσε τους νέους αναρριχητές στη χρήση της πίστας. Επίσης φρόντιζε για την καλή λειτουργία του συλλόγου και ασχολήθηκε με τη συγγραφή άρθρων για το περιοδικό Φύση & Περιπέτεια της Ο.Α.Λ.Θ. Ένα τέτοιο άρθρο του, δημοσιεύθηκε στο τεύχος του 2003 και έχει τίτλο Επιτέλους Άλπεις. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι είχε ανεπτυγμένο το αίσθημα ευθύνης και της συναδελφικότητας. Η φιλικότητα του και το χιούμορ του σε έκαναν να πιστεύεις ότι βρήκες τον φίλο της ζωής σου.
Το ατύχημα (Τετάρτη, 12 Μαΐου 2004)
Λίγες δεκάδες χιλιόμετρα νοτιότερα του Έβερεστ, στο Kusum Kanguru (6.367μ), μία μικρή ελληνική αποστολή που επιχειρούσε τη βόρεια ορθοπλαγιά του Κ.Κ. απαρτιζόταν από 5-6 ορειβάτες.
Στη διάρκεια της κατάβασης από την κορυφή Kusum Kanguru, στην περιοχή Khumbu, τα μέλη της ομάδας επέστεφαν από την ορθοπλαγιά προς την βάση με τεχνικές ραπέλ (καταρρίχηση με σχοινιά), ένας από τους οποίους ήταν και ο Γιάννης Κινατίδης.
Η κατάβαση αυτή ήταν η τελευταία του Γιάννη καθώς σε κάποιο σημείο οι σχοινο-σύντροφοι του διαπίστωσαν πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Είχαν χάσει οπτική και ακουστική επαφή μαζί του μιας και στο ραπελ εκείνο συνέβη το ατύχημα, τα αίτια του οποίου μέχρι και σήμερα δεν είναι γνωστά μιας και ο Γιάννης την συγκεκριμένη χρονική στιγμή ήταν μόνος στο σημείο εκείνο, στο οποίο μετά από λίγα λεπτά θα έφταναν οι σχοινο-σύντροφοι του για να συχενίσουν την διαδικασία των ραπέλ της κατάβασης.
Ο Γιάννης ήταν έμπειρος αναρριχητής και τον τελευταίο καιρό είχε στραφεί στις τεχνικές αναβάσεις σε βουνά του εξωτερικού (το προηγούμενο καλοκαίρι είχε συμμετάσχει σε εθνική αποστολή, στις Άνδεις). Η σωρός του Γιάννη, ο οποίος σκοτώθηκε σε ηλικία 30 ετών, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα τις επόμενες ημέρες.
“ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ” θα σε έχουμε στην καρδιά μας, μέχρι να συναντηθούμε πάλι… μαζί με τους “ΧΑΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ”.
Βασίλης Ναξάκης
Ο Χανιώτης ορειβάτης Βασίλης Ναξάκης στη διάρκεια αναρρίχησης στα βουνά του Ινδοκαυκάσου στο Πακιστάν, σε χαράδρα βάθους περίπου 1.000 μέτρων έπεσε, για να καταλήξει σε παγετώνα (ρήγματα). Ο Βασίλης Ναξάκης, 27 ετών, συμμετείχε σε εκπαιδευτική αποστολή της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ορειβασίας Αναρρίχησης μαζί με άλλους δέκα ορειβάτες στο Πακιστάν. Και οι έντεκα ήταν έμπειροι.
Παρακάτω ακολουθεί ένα κείμενο που έγραψε ο ίδιος σε μια άλλη αποστολή που είχε πάει…
“Είμαι σπίτι, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και προσπαθώ να στριμώξω τις αναμνήσεις μου σε αυτό το κείμενο. Ένα κείμενο που θα εξιστορεί ένα ταξίδι στα Ιμαλάια.
Πάντα πίστευα πως οι ταξιδιώτες μοιράζονται ένα κοινό συναίσθημα, ένα μυστικό κώδικα επικοινωνίας. Γιατί ταξιδεύουμε άραγε; Μα γιατί ψάχνουμε καινούριες παραστάσεις και εμπειρίες, είναι ίσως η πρώτη απάντηση που έρχεται στο μυαλό. Κάποιες φορές, όμως, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι κρυφό, κάτι βαθύτερο. Όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση: ο πόθος για την κορυφή ενός βουνού.
Το Kusum Kanguru είναι ένας παγωμένος βράχος που σχηματίζει τρεις κορυφές, η ψηλότερη των οποίων φτάνει τα (6.369μ). Βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του Everest και παρότι δεν απολαμβάνει τη δημοσιότητα που έχει ο γείτονας του στον κόσμο των ανθρώπων, σίγουρα βρίσκεται στο επίκεντρο του κόσμου των θεών, αφού το όνομα του στη διάλεκτο των Βουδιστών μοναχών σημαίνει “Τρεις Χιονισμένοι Θεοί”.
Εμείς είμαστε μια ομάδα αναρριχητών από τη μακρινή Ελλάδα, συνεπαρμένοι από την ομορφιά του, που ταξιδέψαμε στο Νεπάλ για να σκαρφαλώσουμε τη βόρεια ορθοπλαγιά του. Η περιπέτεια μας ξεκίνησε την περασμένη άνοιξη για την ελληνική ορειβασία, μιας και παράλληλα εκτυλισσόταν ελληνική αποστολή και στο Everest. Το ηθικό ήταν ψηλό και η όρεξη μας ακόμα μεγαλύτερη. Η χώρα του Νεπάλ, εξωτική για εμάς τους δυτικούς, αλλά συνάμα τόσο φιλόξενη, σε κερδίζει αμέσως.
Οι άνθρωποι ζεστοί και πράοι, δέχονται τις δυσκολίες της φτωχικής τους ζωής με τέτοια στωικότητα και γαλήνη, που σε κάνει να απορείς με τα πιστεύω σου και με όλα αυτά που θεωρείς απαραίτητα. Είναι οι Σέρπα, η βουνίσια φυλή των Νεπαλέζων, με τις απίστευτες αντοχές στο κουβάλημα και τις κακουχίες. Η ομάδα μας θα προσλάβει δεκαπέντε από αυτούς για να προωθήσουν τα υλικά μέχρι την κατασκήνωση βάσης του βουνού.
Μετά από την αναγκαστική διαδικασία εγκλιματισμού του οργανισμού μας στο υψόμετρο είμαστε επιτέλους έτοιμοι και η “πολιορκία” αρχίζει. Χωριζόμαστε σε δύο ομάδες και οι πρώτοι σκαρφαλώνουμε μέχρι το μέσο της ορθοπλαγιάς σε δύο μέρες.
Ο στόχος μας σε αυτή τη φάση είναι να προετοιμάσουμε τη διαδρομή με σημεία ασφάλισης και να κατέβουμε ξανά στην κατασκήνωση για ξεκούραση. Έτσι στην επόμενη προσπάθεια θα μπορούμε να κινηθούμε γρηγορότερα ώστε να χτυπήσουμε την κορυφή. Τα βράδια κυριολεκτικά κρεμόμαστε από το βουνό, καθισμένοι σε μικρά παταράκια που σκάβουμε στον πάγο. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι που μοιάζει με ύπνο. Τις νύχτες που πέρσα εκεί έξω σίγουρα δε θα τις ξεχάσω. Ζούσα το όνειρο μου, ήμουν εκεί ακριβώς που ήθελα: στη βορεινή ορθοπλαγιά του Kusum Kanguru, κάνοντας αυτό που με γεμίζει. Μπορεί να μην κοιμήθηκα καθόλου, αλλά πόσες φορές θα έχω την ευκαιρία να δω τη νύχτα να με τυλίγει με μια κουβέρτα από σύννεφα ανάμεσα στα ψηλότερα βουνά του πλανήτη;
Την επομένη επιστρέφουμε κουρασμένοι, αλλά χαρούμενοι σαν παιδάκια στην κατασκήνωση. Οι υπόλοιποι της ομάδας, οι δύο Γιάννηδες, μας αγκαλιάζουν και κρέμονται από τα χείλη μας. Αύριο είναι η σειρά τους. Θα ανέβουν κι αυτοί μέχρι το σημείο που είχαμε φτάσει, θα προχωρήσουν την επόμενη μέρα μερικά μέτρα ακόμα και θα αρχίσουν την προγραμματισμένη επιστροφή τους. Κάπου τότε όμως θα χτυπήσει και η τραγωδία.
Ο Γιάννης Κινατίδης πέφτει από την ορθοπλαγιά και σκοτώνεται. Ήταν ένας έμπειρος αλπινιστής και κανένας δε θα μάθει ποτέ τι ακριβώς συνέβη, μιας και συγκεκριμένη στιγμή ήταν μόνος του. Δε θέλουμε να πιστέψουμε τι έχει γίνει, πέφτουμε όλοι με μια βουβή θλίψη. Όταν θα κουβαλήσουμε τη σορό του για να την παραλάβει το ελικόπτερο της διάσωσης, το ωραιότερο ταξίδι έχει τελειώσει με το χειρότερο τρόπο…
Βούλα Νικητίδου
ΛΟΓΙΑ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥ
Ήσουν πάντα πρώτη σε όλα…, στην ορειβασία, στο σκι, στο ορειβατικό σκι, στο κολύμπι, στο πατινάζ, στο ποδήλατο. Άλλα το κυριότερο, έδινες απλόχερα από τον πλούτο της καρδιάς σου αγάπη, χαρά, κέφι σε όλους μας. Άνθρωπος της προσφοράς και της επίμονης σε ηθικές άξιες και ιδανικά. Τίμια και ειλικρινής, όσο κάνεις άλλος. Δεν κουράστηκες να δίνεις, ιδιαίτερα στην Λέσχη και την παρέα μας που τόσο αγάπησες, πράγμα σπάνιο στην εποχή της ιδιοτέλειας. Θα ζεις για πάντα στην καρδιά μας, στις ψηλές κορφές που λάτρεψες, και σε κράτησαν για πάντα κοντά τους.
Αχιλλέας.
Φεύγοντας άφησες μεγάλο κενό πίσω σου, κενό γύρω και μέσα μας. Και ξέρεις γιατί? Μέτα από αρκετή σκέψη κατάφερα να το εξηγήσω. Με τον αδελφό η την αδελφή μας πιθανότατα να μην κάναμε καν παρέα, με την κοπέλα ή το αγόρι σου, ενθουσιάζεσαι, απογοητεύεσαι, βαλτώνεις και πιθανόν χωρίζεις. Ενώ μ’ εμάς (εννοώ αυτούς που ένοιωθαν πολύ κοντά σου), σφυρηλατήθηκαν δεσμοί φίλιας, εκτίμησης και αλληλοσεβασμού μέσα από κοινά ενδιαφέροντα και βιώματα, σε δύσκολες και, πολλές φόρες ακραίες συνθήκες.
Μέσα από μικρο παρεξηγήσεις, αστείες τις περισσότερες φόρες, που όμως είχαν σαν αποτέλεσμα το δέσιμο της παρέας, έτσι ώστε τώρα να νοιώθουμε ότι χάσαμε ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Απ’ όλα τα ωραία που είδα σε σένα, εκείνο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι αν και έκλαψες πληγωμένη, αρνήθηκες να πληγώσεις. Σ’ ευχαριστώ που με τίμησες με την φιλία σου, ας ελπίσουμε ότι θα ξανασυναντηθούμε (αν και δεν το πιστεύαμε ούτε εσύ ούτε εγώ), για να ανεβούμε σε άλλα βουνά, μακρινά, και να κολυμπήσουμε ξανά σε καταρράκτες και παγωμένες λίμνες.
Βούλα, ¨Έχε γεια.¨
Γιώτης.
Ήσουν το αστέρι μας, που από κει ψηλά θα μας κοιτάς και το δυνατό σου γέλιο θα μας συντροφεύει όπου κι αν είμαστε. Σήμερα που όλα έχουν αλλάξει, εσύ ήσουν ένα θερμοκήπιο αξιών, χαράς και αισιοδοξίας. Ήσουν ένα πολύτιμο κομμάτι του εαυτού μας, της ζωής μας, που τώρα μας λείπει και πονάμε πολύ γιατί ήσουν η “ΒΟΥΛΑ” μας. Ήσουν ατελείωτη…. αλλά μας τελείωσες! Εσύ που αγαπούσες τόσο τον πάγο, γιατί να μην φορούσες εκείνη τη στιγμή τα παγοπέδιλα σου και να έκανες με άνεση τις υπέροχες πιρουέτες σου!
Το Χρονικό.
Το Σάββατο 15/5/99, δύο ορειβατικές ομάδες της Ο.Λ.Θ. (σύνολο 30 ατόμων) πραγματοποιούσαν διάσχιση του ορεινού όγκου της Γκαμήλας. Η πρώτη ομάδα, ανάμεσα τους και η Βούλα Νικητίδου, ξεκίνησε από την περιοχή Νταβαλιστα (Μονή Στομίου) και ανέβηκε στην Γκαμήλα (2.497μ), μέσα από το χιονισμένο λούκι μεταξύ Γκαμήλας και Πλοσκού. Η δεύτερη ομάδα ξεκίνησε από το Μικρό Πάππιγκο και αφού ανέβηκε στην Αστράκα, διέσχισε το οροπέδιο έως τον Καρτερό. Οι δυο ομάδες συναντήθηκαν στο χιονισμένο λούκι του Καρτερού, από όπου και κατέβηκαν φθάνοντας, με πολύ κέφι, στην περιοχή Λούτσα του Κατσανου στις 7μ.μ. Σε (2) ώρες θα έφθαναν στο Βρυσοχώρι όπου και θα διανυκτέρευαν.
Εκεί στα (1.900μ), το μονοπάτι στρίβει λίγο δεξιά και μετά από 10 λεπτά κατάβασης, καταλήγει ομαλά στην Λούτσα. Σε αυτό το σημείο το μικρό παγούρι που είχε η Βούλα στην ζώνη της λύθηκε και, προσπαθώντας να το πιάσει, γλίστρησε σε πολύ στενό και απότομο χιονισμένο λούκι, με μήκος 90μ και κλίση 60 μοίρες, ενώ γύρω υπήρχαν βράχια.
Το χιόνι ήταν πολύ σκληρό γιατί το λούκι καλύπτεται από δένδρα, και ήταν ήδη αργά το απόγευμα. Αν και η Βούλα είχε πιολέ, η πτώση έγινε ανεξέλεγκτη, και σταμάτησε στην βάση από το λούκι, με τραύμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού της. Το χτύπημα ήταν μοιραίο. Η ομάδα της Ορειβατικής Λέσχης έφτιαξε φορείο και την κατέβασε γρήγορα στο Βρυσοχώρι, και από εκεί στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων. Την Κυριακή κατά την επιστροφή, η Ο.Λ.Θ. παρέθεσε γεύμα στα Μετέωρα εις μνήμην της.
Η Βούλα ήταν για πολλά χρόνια η ψυχή της Λέσχης, ταμίας στο Δ.Σ., φρόντιζε και πρόσφερε στην Ο.Λ.Θ. με πάθος. Ήταν μεθοδική και τακτική σε όλα της. Πίστευε και ήταν ανυποχώρητη σε ιδανικά όπως δημοκρατία, ισότητα, φιλιά, τιμιότητα, ειλικρίνεια. Είχε έλθει από την Ρουμανία όπου μεγάλωσε και σπούδασε Χημικός Μηχανικός. Πολλά και όμορφα τα ενδιαφέροντα της : ορειβασία, κολύμπι, ποδήλατο, σκι, ορειβατικό σκι, πατινάζ, γυμναστική, χορός, μουσική. Τα έκανε όλα στον υπέρτατο βαθμό, σε σημείο να απορείς που έβρισκε τόση ενέργεια. Πρόσφατα ήταν πρώτη νικήτρια στον αγώνα παλαιμάχων ορειβατικού σκι που έγινε τον Μάρτιο στον Όλυμπο.
Όσοι είχαν την τύχη να την γνωρίσουν (και είναι πάρα πολλοί) θα την θυμούνται πάντα δυναμική και ακούραστη να δίνει χαρά, κέφι και ζωντάνια. Η Ορειβατική Λέσχη και οι φίλοι της βοήθησαν στην κηδεία που έγινε την Τρίτη 18/9/99 και στο 40ημερο μνημόσυνο. Στην Γκαμήλα, έστησαν αναμνηστική στήλη με πλακέτα πάνω στο μονοπάτι Βρυσοχώρι – Λούτσα Κατσανου, και τοποθέτησαν γρανιτένια σκαλιστή πλάκα, στην βάση από το λούκι, σαν ελάχιστο δείγμα τιμής για την φίλη και ορειβάτισσα.
Επίσης, στις 5/9/99, στον ορειβατικό μαραθώνιο αγώνα που διεξάγεται κάθε χρόνο στον Όλυμπο, απονεμήθηκε στην πρώτη νικήτρια αναμνηστική πλακέτα εις μνήμην της. Στον ίδιο αγώνα, στελεχώθηκε από την Ο.Λ.Θ. και ο σταθμός έλεγχου της Σκούρτας στα (2.485μ), όπως κάθε χρόνο η Βούλα συμμετείχε και βοηθούσε στην διοργάνωση. Η Ο.Λ.Θ. θα διοργανώνει κάθε Μάϊο ανάβαση στην Γκαμήλα εις μνήμην της. Η Λέσχη ευχαριστεί όλους όσους βοήθησαν με κάθε τρόπο στις δύσκολες αυτές στιγμές, όπως επίσης και για τις χρηματικές δωρεές, στεφάνια και τηλεγραφήματα.
Η Βούλα είναι στην καρδιά μας μαζί με τους Μπουντόλα, Δελημπαλτά, Γαβρή, που ήταν στην Ο.Λ.Θ., άλλα και τους άλλους συνορειβάτες: Παπανδρέου, Τσουπρά (Ε.Ο.Σ. Αθηνας) και, Μαρουλά, Πεολίδη, Βλάχο, Αδαμαντίδη (Σ.Ε.Ο. Θεσ/νίκης), που έφυγαν πρόσφατα.
